NO ONE© Chapter 19

Heto na naman ang inyong lingkod. Magbibigay ng maikling patalastas. Siyempre pasalamatan ko lang ang mga sumusunod: ramy from qatar, master_lee#27, Rue, --makki--, at Ross Magno. At doon sa nag-iisang Anonymous. At pati na rin sa mga silent readers.

Heto na ang kasagutan sa mga tanong niyo kung kanino mapupunta si Oliver. Kay Tinyo ba? o Kay Justin?. Mahirap para sa akin na ganito ang mangyari pero sinabi ko na sa sarili ko na hindi lahat ng ending ay dapat laging masaya. Pero hindi ko rin masabi kung magiging malungkot din ito. Nasa sa inyo iyon kung ano ang interpretasyon ng ending. O well. Isang chapter na lang talaga at matatapos na ito. Hindi ko na po patatagalin pa ang ito. Heto na po. Enjoy! 

______________________________________________

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hindi ko alam kung matutuwa ako o magagalit. Pero bakit ganito ang pakiramdam ko sa sinabi ni Tinyo sa akin? Hindi pwedeng magkagusto sa aking Kapatid. Kapatid lang ang turing ko sa kanya at wala ng iba pa.

Habang pinupunasan ko siya ay napagmasdan ko ang kanyang maamong mukha at magandang pangangatawan. Nakakapang init ng dugo ang aking nakikita. Aminado naman akong lalaki ang gusto ko. Pero hindi ko malubos maisip na magiging ganito ako sa tinuturing kong kapatid.

Kailan ba ito nagsimula? Naiinis ako sa aking sarili. Dapat hindi ako nagpapaappekto sa sinabi ni Tinyo sa akin. Sobrang nababagabag ako ng aking konsensya. At hindi ko talaga maatim na makita ang sarili ko na siya ang kasama ko sa aking pagtanda. Ang laki pa ng agwat ng aming edad.

Mali kasi na nagkagusto kami sa isa’t isa. Oo wala man kaming pagkakaugnay sa isa’t isa’t pero kinupkop ko siya para maging kapatid ko. Dahil wala akong kapatid noon. At sabik na sabik lang ako sa isang kapatid kaya ganito ako kalambing sa kanya. Hindi ko naman iisipin na ang mga iyon ay magiging dahilan para mahulog ang damdamin namin sa isa’t isa.

Naiinis akong lumabas sa kuwarto ni Tinyo at dali dali akong naligo para mawala ang init na nararamdaman ko sa mga oras na ito. Hindi pwede ito. At hinding hindi ko dapat ito maramdaman. Dapat maputol na ito sa lalong madaling panahon. Iba ang gusto kong mangyari sa buhay ni Tinyo.

Gusto ko ang buhay na simple at marangal. Hindi tulad na aming pinagdaan. Gusto ko siyang makita na may pamilyang aalagaan gaya ng ginagawa ko. Gusto ko siyang makitang masaya sa disposiyon niya sa buhay. Gusto ko lang ibigay sa kanya ang bagay na hindi ko noon nakuha. Masisisi niyo ba ako kung maging ganito ang pag-iisip ko?

Lumaki akong walang magulang gaya niya. Kaya ayoko matulad siya sa akin na walang magulang na nagiintindi at umaaruga sa kanyang pagtanda. Kaya kung magkakapamilya siya matututunan niya iyon at maiintindihan ang ibig sabihin ng salitang PAMILYA.

Masaya ako ngayon sa aking estado sa buhay. Walang gulo. Walang hirap. Malayo sa nakalakihan ko. Malayo sa buhay na noon ay inakala ko pang habambuhay na.

Kung papipiliin ako ay mas gusto kong ganito na lang ako habambuhay. Hindi ko na hinahangad pa ang magkaroon ng kasangga sa buhay. Naramdaman ko na rin naman iyon. Saka mas mabuti na ang sarili ko na lang ang iintindihin ko oras na magkapamilya si Tinyo.

Hindi ko nga magawang sagutin si Justin hanggang ngayon. Dahil parang mas gumagaan ang pakiramdam ko kung mag isa lang ako. Mas gusto kong malaya sa lahat ng nais ko. Dahil mas magiging magulo lang ang mundo pag may kasama ka.

Aminado akong takot na akong makipagsapalaran pa. Pero HANDA na ako sa ganitong disposiyon sa buhay. Naitatak ko na sa aking isipin ang bagay na ito simula ng magbago ang buhay namin ni Tinyo.

Alam kong hanggang ngayon ay hindi pa rin sumusuko si Justin sa akin pero hindi ko talaga kayang maging kabahagi ulit ng mundong ginagalawan niya. Marami pa siyang makikilala ng hihigit sa akin. Doon niya ilaan ang oras niya at hindi sa akin.

Masakit mang isipin na parang ganito ako ginawa ng maykapal pero hindi ako nagsisisi. Mas lalo kong pinahalagahan ang buhay ko sa mga nangyari sa buhay ko. Kaya nga mas lalo akong nagpursige para mapanatili ang aking estado ngayon. Kailangan ko na lang maging MATATAG sa araw araw.

At saka ako umiyak ng umiyak. Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak. Pero pakiramadam ko masakit ang sinabi ko sa aking sarili. Parang kulang ang buhay ko. Parang walang sigla. Mayaman na rin naman ako bakit parang may kulang pa? Bakit parang may mali?

Kinabukasan ay masakit ang ulo ko ng bumangon. Nakita ko si Tinyo pababa na at ng ako ay kanyang makita ay niyakap niya ako. Nabigla ako.

“Good Morning Kuya Oliver!” Ang masaya niyang sabi sa akin.

“Good Morning din bunso.” Ang matamlay kong sabi sa kanya.

“Kuya may problema ba?” Ang nagtatakang sabi niya.

“Ah wala ito. Kulang lang ako sa pahinga.” Ang sabi ko.

“Ah Kuya masahihin na lang kita para gumaan ang pakiramdam mo.” Ang masaya niyang sabi. Nagulat naman ako sa inaasta niya ngayon.

Tumayo ito at inumpisahan ang paghilot sa aking sintido. Napapapikit ako sa husay niyang maghilot. Hindi ko alam na marunong pala siya ng ganito.

“Uhmm..ang galing mo naman bunso.” Ang sabi ko.

“Salamat Kuya pwede ko itong araw arawin para naman gumaan ang pakiramdam mo.” Ang masaya niyang sabi.

Hindi ko talaga alam kung bakit siya ganito kalambing sa akin ngayon. Epekto ba ito ng kalasingan niya kagabi kaya siya ganito. Aba kung ganoon mas gusto ko siyang lasing. Ay hindi rin pala pwede baka masanay siya. Masisira lang ang kanyang kalusugan.

“May kailangan ka ba? Bakit parang iba ka ngayon?” Ang puna ko sa kanyang inaasta.

“Wala naman Kuya. Masaya lang ako. Kasi nakasama kita. Ayaw mo ba kuya?” Ang sabi niya.

“Hindi naman naninibago lang kasi ako.” Ang sabi ko na lang.

“Pwes simula ngayon araw araw na kita mamasahihin.” Ang nakangiti niyang sabi ng sulyapan ko sa siya.

Napangiti naman ako. Lalo siyang gumwapo sa aking panginin sa ginagawa niya. Hindi pa rin siya nagbabago sa kanyang paglalambing. Kahit nagbibinata na siya.

Maya maya ay naramdaman ko na lang na humawak siya sa aking balikat at minasahe niya ito. Ang sarap sa pakiramdam ng ginagawa niya. Napapapikit ako at saka nakikiliti.

“Masarap ba Kuya?” Ang mapang-akit niyang bulong sa akin. Bigla naman akong napamulat sa sinabi niya.

“Bakit may kasamang akit ang boses mo?” Ang puna kong sabi sa kanya.

“Ah iyon ba kasama talaga iyon Kuya para mas lalong sumarap ang masahe ko sa iyo.” Ang nakangiti niyang sabi sa akin.

Hinayaan ko na siya sa ginagawa niya. Ang sarap niyang magmasahe sa akin. Napapapikit ako. Nasa ganoon kaming posisyon ng biglang dumating si Justin.

“Ehem..” Ang pag ubo niya para masabing nandiyan na siya.

Nahiya naman ako sa aming lagay. Kaya inaalis ko ang kamay ni Tinyo at umayos ako ng upo. Natawa naman si Justin sa aking inasta pero nakita kong masama ang tingin ni Tinyo kay Justin.

“Anong ginagawa mo dito?” Ang medyo napataas na boses ni Tinyo. Nabigla ako sa kanyang inasta.

“Tinyo? Siyempre drayber natin iyan.” Ang sabi ko. At tumingin sa kanya.

Bigla na lang siyang nag walk out. Hindi ko maintindihan ang inasta ni Tinyo. Nakakapanibago. Lumapit na sa akin si Justin.

“Anong problema noon?” Ang tanong ko. Tinaas lang ni Justin ang kanyang magkabilang balikat.

Napapansin ko ang madalas na hindi pagkikibuan ng dalawa. Hindi ko alam kung kailan nagsimula. Pero parang may mali sa nangyayari. Hanggang sa hindi ko na makaya ang katahimikan na umabot ng isang linggo hindi nila pag-uusap. Hindi naman sila ganito. Buddy pa nga sila kung magturingan. Kaya wala na akong inaksaya pa ng panahon ng makauwi na kami ay pinuntahan ko sa kuwarto si Tinyo na kasalukuyang nasa harap na laptop niya at nakadapa paharap sa headboard ng kama.

“May problema ba kayo ni Kuya Justin mo?” Ang sabi ko kay Tinyo pagkalapit ko sa kama niya.

“Wala naman Kuya! May tanong lang ako Kuya?” Ang sabi at tanong ni Tinyo.

“Ano naman iyon?” Ang sabi ko.

“Nanliligaw ba sa iyo si Kuya Justin?” Ang sabi niya sa akin. Nakatingin ito sa akin ng seryoso.

“Oo!” Ang maikli kong sabi. Nakita ko sa mata niya ang lungkot ng sinabi ko. Magsasalita na sana ako ng paalisin niya ako.

“Uhmm Kuya antok na ako. Balik ka na sa kuwarto mo.” Ang biglang sabi niya. At binaba ang kalahati ng laptop at biglang natulog patalikod sa akin.

Nabigla ako sa inasta niya. Pero hindi ko na lang inusisa. Baka wala lang sa mood. Inaayos ko ang kumot niya at nagpaalam na sa kanya. At pinatay ko na ang ilaw ng kuwarto niya bago ako umalis.

Isang araw ay nabigla ako sa aking natuklasan sa kuwarto ni Tinyo. Hihiramin ko sana ang laptop niya at ng humiga ako ay parang may nadama akong matigas kaya napatingin ako. Isang photo album iyon. Natatawa ako kasi iyon ay puro litrato naming dalawa ni Tinyo. Ang ganda ng pagkakagawa. Hindi siya basta basta dahil masyado itong maganda parang pinasadya ang pagkakagawa. Pero lalo akong nabigla kasi may mga litrato ako na tulog na tulog ako. At masarap ang pagkakahimbing. Natutuwa ako sa una pero parang karamihan ay sa akin. At bakit may ganito si Tinyo? Iyan ang tanong ko sa aking sarili.

Hindi ko na muna binigyang atensiyon ang bagay na aking nakita sa kuwarto niya. Napapansin ko lang ay masyadong malambing ngayon si Tinyo. Wala naman siya hihingin. Kasi di ba ang mga bata pag may kailangan ay maglalambing. Pero siya hindi. Hindi ko maintindihan.

Isang araw habang binibisita ako ni Justin. May praktis kasi si Tinyo sa eskwelahan. May dala itong bulaklak sa akin. Ewan ko pero natutuwa ako pag binibigyan niya ako. Halos mapuno na nga ang loob ng bahay dahil araw araw siya may dala nito.

“Uhmm..Oliver may tanong ako?” Ang bungad ni Justin. Nakaupo kami sa sofa.

“Hmmpp?” Ang sabi ko.

“Uhmm matagal na kasi akong nanliligaw. May pag-asa ba ako? Hindi ko kasi nararamdaman na may puwang ako. Hindi naman sa naiinip na ako. Alam kong may nagawa akong mali. Pinagsisisihan ko naman iyon. Pero sana makita mo naman ang effort ko.” Ang seryosong sabi niya.

Nabigla ako sa kanyang sinabi. Kasi ngayon ko lang siya nakitang seryoso at nagsabi sa akin ng ganyan. Puro pakita ng motibo ang ginagawa niya.

“Uhmm..punta muna ako sa kusina. Kuha lang kita ng meryenda.” Ang nasabi ko. Iniiwasan ko kasi ang mga ganya dahil baka masagot ko siya. Hindi pa kasi ako handa. Parang may pumipigil. Tumayo na ako at ng ihahakbang ko ang aking paa ay bigla ba naman akong hinatak at napaharap tuloy ako sa kanya at natumba na nakapatong. Mas lalo akong nabigla na mapansin kong malapit na malapit na ang aming mukha sa isa’t isa. Nagkatingin kami. At maya maya ay dumampi na ang labi niya sa labi ko. Mabagal sa una pero biglang naging mapusok. Nasarapan naman ako kaya gumanti ako. Nasa ganoon kaming posisyon ng bigla kaming makarinig ng bolang tumalbog.

“A..nong..ibig sabihin nito?” Ang sabi ni Tinyo. Kitang kita ko ang galit na galit na mukha niya.

Napabalikwas kami ng upo. Hindi ko inaasahan ang sumunod. Bigla ba namang sumugod si Tinyo at hinatak patayo ang kuwelyo ni Justin at sinapak itos. Natumba si Justins. Nabigla ako sa inasta ni Tinyo. Kaya hinatak ko siya palayo kay Justin. Inalalayan ko naman si Justin na umupo.

“Okay ka lang ba Justin?” Ang nag-alala kong sabi kay Justin.

“Ano bang problema mo Tinyo? Bakit ka nagkakaganyan?” Ang galit at baling ko kay Tinyo.

“Binabastos ka ng lalaking iyan sa pamamahay natin. Kuya paalisin mo na nga iyan.” Ang galit na sabi ni Tinyo kay Justin.

“Tumigil ka. Aksidente ang nangyari.” Ang galit ring sabi ko.

“Bakit siya Kuya ang kinakampihan mo? Kuya ano na ba kayo ng lalaking yan. Bakit kayo naghahalikan? Syota mo na ba yan?” Ang galit na sabi niya sabay duro kay Justin.

“Wala akong kinakampihan. Aksidente nga ang nangayari. Saka ano naman ngayon kung syota ko si Justin? Gusto ko namang maging masaya.” Ang galit kong sabi.

Bigla itong nagwalk out sa hindi ko malamang dahilan. Napapansin ko na laging masama ang tingin ni Tinyo kay Justin. Hindi ko alam kung nagseselos siya pero hindi naman ako nagkukulang ng atensiyon sa kanya. Wala akong nakikitang masamang ginagawa sa akin ni Justin dahil nga nanliligaw ito sa akin.

“May problema ba kayo ni Tinyo? Napapansin ko na lang na hindi kayo nagpapansinan lately.” Ang usisa ko kay Justin.

“Wala!” Ang mabilis niyang sagot sa akin.

“Eh bakit ganoon iyon sa iyo? May hindi ba kayo pagkakaintindihan lately?” Ang usisa ko ulit.

“Wala nga! Ang kulit mo. Baka may topak lang yang kapatid mo.” Ang sabi niya sa akin. Hindi talaga ako naniniwala sa kanya. May mali talaga.

Nagtagal pa si Justin ng ilang oras bago siya umuwi. Gusto ko sanang kausapin si Tinyo kaso naiinis ako sa inasta niya. Kaya pinagpabukas ko na lang.

Kinabukasan ay nabigla akong hindi sumabay si Tinyo sa amin. At ng umuwi ay may babaeng kasama sa bahay. Kinagulat ko iyon. Hindi ko alam pero parang may mali. Ayaw niyang makipag usap sa akin. Ang dami niyang dahilan. Hindi lang iyon ay napapansin kong laging madaling araw kung umuwi si Tinyo at minsan ay lasing.

Lumipas iyon ng 2 linggo. Hindi ko na matiis ang ginagawa ni Tinyo sa sarili. Hindi ako sanay na hindi ko siya nakakausap. Hindi na nga siya sumasabay sa amin ay hindi pa kami nag uusap dahil tulog na ito pag dumarating ako o kaya ay nakatulog na ako bago pa siya dumating.

Isang araw ay tinanong ko ang katulong kung umuwi na si Tinyo. Nagulat ulit ako ng may babae na naman daw siyang kasama at ibang babae daw iyon sa mga nakita nila dati. Nainis na ako sa ugali niya. Kaya wala akong inaksayang panahon. Pumunta na ako sa kuwarto niya. Hindi pa man ako kumakatok ay may narinig na ako.

“Ahhh..oohh..yeah..” Ang sabi ng babae.

Kinabahan ako kaya pumasok ako ng biglaan at nadatnan ko ang babae na nakapatong at binabayo ni Tinyo. Nagulat ako. Napatingin sila sa akin.

“Anong ibig sabihin nito?” Ang seryosong kong sabi.

“Wala Kuya umalis kana.” Ang walang modong sabi ni Tinyo. Nagpintig ang aking tenga sa narinig.

“Ikaw babae umalis ka diyan sa kandungan ng kapatid ko kung ayaw mong kaladkarin kita.” Ang galit na sabi ko sa babae.

Natakot ito at nakita kong tumayo ito. Nahugot ang tigas na tigas na alaga ni Tinyo. Nakapatong pa kasi ang babae. Dali dali itong nagbihis at naglakad paalis sa kuwarto ni Tinyo. Si Tinyo naman ay napatakip ng kumot at tumalikod sa akin.

“Humarap ka sa akin.” Ang utos ko. Hindi ito humarap sa akin.

“Kelan pa ito? Ano bang ginagawa mo sa sarili mo? Ba’t ka nagkakaganyan?” Ang sabi ko. Hindi ito tumugon. Naiinis na ako.

“Ano? Anong problema mo?” Ang sigaw ko sa kanya. Nabigla ako ng tumayo ito siyempre wala itong saplot sa katawan.

“Ikaw..ikaw ang problema ko!” Ang sigaw niya sa akin.

“Bakit? Ano bang problema mo? Anong nagawa ko sa iyo para magalit ka?” Ang nagtataka kong sabi.

“Kuya napakamanhid mo naman.” Ang naiiyak na sabi niya.

“Ano nga? Hindi kasi kita maintindihan. Bakit ka ba nagkakaganyan?” Ang nagtataka kong sabi.

“Kuya gusto kasi kita kaya ako nagkakaganito.” Ang naiiyak na sabi niya. At napaluhod na siya. Nagulat naman ako. Kaya pala siya nagkakaganito.

“Pero Tinyo kapatid kita. Hindi tayo pwede. Ano bang pumasok sa kukote mo?”Ang naaawa kong sabi. Tumayo ito at niyakap ako.

“Kuya mahal na mahal kita. Hindi naman tayo magkapatid. Kaya pwede mo akong mahalin.” Ang naiiyak pa rin niyang sabi sa akin. Tinulak ko siya.

“Hindi! Mali ito! Magkapatid tayo iyan ang tandaan mo!” Ang sigaw kong sabi at umalis na ng kuwarto niya.

Pumasok na ako ng aking kuwarto at doon ako nag iiyak. Hindi ko alam kung bakit ganito. Lahat kasi ng lalaking napapalapit sa akin ay nagkakagusto. Isa na doon si Tinyo na halos kapatid na ang turing ko sa kanya ay nagkagusto sa akin. Hindi pa rin ako makapaniwala hanggang ngayon. Nakatulog ako sa sobrang pag iiyak.

Nagising ako ng madaling araw at tiningnan ko si Tinyo kung nasa kuwarto para makausap ulit. Kaso wala siya. Kaya tinanong ko kung nasaan si Tinyo ang sabi ng katulong ay umalis daw. Bakit naman nila pinaalis na ang bata? Hindi raw napigilin si Tinyo dahil nagpupumilit. Nag-aalala na ako kasi madaling araw na at wala pa rin si Tinyo. Tinawagan ko si Justin para samahan akong hanapin si Tinyo. Halos inumaga na kami ay hindi pa rin namin siya makita.

Pinauwi na ako ni Justin kasi may pasok pa ako. Pero sinabihan ko na muna ang aking sekretarya na hindi ako papasok hihintayin ko si Tinyo sa bahay. Ipagpapatuloy na lang daw ni Justin ang paghahanap kay Tinyo. Lumipas ang tanghali at pagabi na ay wala pa rin siya. Tinawagan ko rin ang ibang mga kaklase niya at wala daw silang alam sa kinaroroonan ni Tinyo. Nag-aalala na talaga ako. Hindi rin daw pumasok.

Napainom ako ng alak sa aking pag-aalala. 10 na ng gabi ay wala pa rin si Tinyo. Sa sobrang pagod at puyat at inom ay nakatulog ako sa sofa kakahintay. Nagising ako kahit masakit ang ulo ko ng biglang bumukas ang gate ng bahay at nakita ko si Tinyo na pasuray suray. Lasing ito.

“Tinyo bakit ngayon ka lang umuwi?” Ang nag-aalala kong sabi.

“Sensya na Kuya!” Ang lasing na sabi niya at natumba siya sa akin dahil sa sobrang kalasingan.

Dinala ko siya sa kanyang kuwarto at hinubad ang damit niya. Pinunasan ko ang kanyang katawan. Habang pinupunsan ko siya ay hinawakan niya ang ulo ako at hinalikan niya ako. Gusto kong kumawala sa kanya kaya lang dalawang kamay na humawak sa ulo ko.

Naramdaman ko na lang hiniga niya ako at pumatong sa akin.Siniil ulit ako ng halik. Habang hinahalikan niya ako ay inisa isa niyang alisin ang damit niya. Hindi ako makagalaw dahil sa kabiglaan at bigat niya at nahihilo rin ako dala ng puyat. Medyo malaki kasi si Tinyo dala ng pagbabasketball.

Bumaba ang halik niya at habang ginagawa niya iyon ay tinatanggal niya ang aking t-shirt. Dinilaan niya ang aking dibdib kasama na ang aking utong. Hindi ko mapigilan ang umungol dala ng ginagawa niya. Salit salitan niyang sinisipsip ang aking magkabilang utong ko.

“Aahhh..aahhh..Tinyo tama na” Ang ungol ko at pinipigilan ko pero nanghihina ako.

Hindi siya natinag bumaba siya sa pusod ko at dinilaan niya iyon. Ng magsawa ay binaba niya ang short na aking suot kaninang madaling araw. Dinilaan niya ang aking alaga na unti unting nabubuhay na. Napapungol na ako sa sarap.

“Aahh...aahhh..Tinyo..tama na.” Ang pagpipigil ko pero hindi ko siya maawat.

Hinubad niya na ng tuluyan ang aking brief at tumambad sa kanya ang matigas na alaga ko. Wala kaabog abog ay sinubo niya iyon. Alam kong hindi pa siya sanay kasi nasasagi ang ngipin niya. Pero tinitiis niya kahit naduduwal medyo naduduwal siya. Lumaki rin kasi ang akin.

“Aahhh..ahhh..Tinyo tama na please” Ang ungol ko at pagpigil ko sa kanya.

Pero hindi siya natinag at tinuloy niya pa rin. Dinilaan niya rin ang aking magkabilang itlog. Maya maya ay bigla siyang umakyat sa mukha ko at siniil ulit ako ng halik bago siya pumunta sa aking tenga at niyakap ako at gumulong kami para magpalit kami ng puwesto. Ako na ngayon ang nasa ibabaw niya. Bigla siyang bumulong.

“Kuya Oliver..tirahin mo ako please.” Ang sabi niya. Nagulat ako.

“Ayoko Tinyo..please tigilan na natin ito.” Ang sabi ko.

“Kuya please.” Ang sabi niya. At maya maya ay kinuha niya ang aking alaga at kinuha ang lotion sa kanyang side table at kumuha ng marami. Iniligay niya iyon sa aking alaga at pinahid gayundin sa kanyang likuran. Mabilis ang pangyayari. Pinasok niya ang aking alaga. Nakalagay kasi ang kanyang paa sa aking likuran kaya naitulak niya ito sa loob niya.

“Uhhmmm!!” Ang daing niya. Alam kong nasasaktan siya

At akma tatanggalin ko na ay niyakap niya ako ng mahigpit at gumulong ulit. Siya na ang nasa ibabaw ko. At umiindayog siya sa aking ibabaw. Humalik siya ulit sa akin. Kita ko ang hirap niya pero tinitiis niya. Umiiyak siya. Naawa na ako. Pero hindi ko talaga magawang umalis sa higpit ng yakap niya sa akin.

“Tinyo tama na please!” Ang pagmamakaawa ko sa kanya.

“Kuya please.” Ang sabi niya.

Wala na akong nagawa dahil siya ang bumabayo. Pabilis na ng pabilis at tumitindi na ang nararamdaman ko sa ginagawa niya. Nasasarapan na ako. Kaya ako na ang bumabayo sa kanya. Nararamdaman na niya kaya kami ay nagpalit ulit ng puwesto. Ako na ang nasa ibabaw niya. Kapit na kapit siya sa akin. Ayaw akong bitawan. Tumagal iyon. At ng hindi ko na kaya ay nagsalita na ako.

“Ahhh...ahhh...Malapit na akoo” Ang ungol ko.

“Sige lang Kuya iputok mo sa loob ko. Buntisin mo ako.” Ang sabi niya. Hindi ko na talaga kaya.

“Ayan na akoooo!!!” Ang sabi ko kasunod noon ay ang pagputok ng aking katas sa likuran niya. Sobrang dami noon kasi matagal na akong hindi nakakapagpalabas. Aminado naman ako dahil sa dami ng ginagawa ko.

Lumabas pa nga ang iba sa sobrang dami. Nahiga ako sa dibdib niya sa sobrang pagod. Kinuha niya mukha ko at siniil ako ng halik. Tumutulo pa rin ang luha niya.

“I love you Kuya Oliver” Ang sabi niya sa akin.

Hindi ako sumagot dahil napagod ako nakatulog ako na ganoon ang puwesto ko. Nakapatong at nakapasok ang aking alaga. Nakayakap siya sa akin.

Nagising ako dahil naiihi ako. Nagulat ako na ganoon pa rin ang puwesto namin. Kaya dahan dahan kong inalis ang aking sarili kay Tinyo. Mahimbing pa rin ang tulog nito. Nagulat ako ng hugutin ko ang aking alaga dahil may dugo. Natakot ako. Gumalaw siya kaya umalis ako ng kuwarto at dinala ang aking damit sa aking kuwarto buti walang tao sa labas ng kuwarto niya kaya kahit nakahubad ako pumasok na ako sa kuwarto ko.

Pumasok ako ng banyo para maligo. Hindi ko lubos maisip na may mangyayari sa amin ni Tinyo. Tinuring ko siyang kapatid sa mahabang panahon kaya naiinis ako sa sarili ko kung bakit humantong kami sa ganito. Tinapos ko na ang aking paliligo. Nagbathrob ako at nagulat ako sa aking nakita paglabas.

“Anong ginagawa mo dito?” Ang inis kong sabi kay Tinyo. Wala siyang damit. Nakahubad pa rin ito.

“Kuya salamat!” Ang masaya niyang sabi at akmang yayakap sa akin ng pigilan ko ng aking kamay.

“Wag ka ng mag atubiling lumapit sa akin.” Ang seryoso kong sabi. Lumungkot ang mukha niya. Kumuha ako ng tuwalya at binigay ko sa kanya.

“Magbihis ka na at umalis. May pasok ka pa?” Ang sabi ko sa kanya.

“Pero kuya..” Ang naputol niyang sabi ng sumabat ako.

“Sabi kong umalis ka na!” Ang sigaw kong sabi sa kanya. Nagulat ito at nagtapis ng tuwalya at padabog na umalis ng aking kuwarto.

Naiinis ako. Sobra akong naiinis. Umiyak ako ng umiyak matapos siyang umalis sa aking kuwarto. Hindi na naman ako nakapasok sa aking trabaho. Napakasakit ng nangyayari sa akin. Bakit ganito? Hindi ko maintindihan. Pinapahirapan ako.

Hindi ko siya pinapansin simula ng may mangyari sa amin. Hindi ko lubos maisip na gagawin niya ang ganito. Nadala lang ako sa ginawa niya pero kahit kailan ay hindi ko iniisip na gusto ko siyang ikama. Kapatid lang ang turing ko sa kanya.

Gusto niya man akong kausapin ay umiiwas ako. Lagi kong kasama si Justin at kami ang laging nag uusap. Sa kotse lagi akong nasa passenger’s seat at siya ang nasa likod. At sa bahay lagi ako nasa kuwarto ko kung hindi bumibisita si Justin. Nagpapahatid ako ng pagkain sa aking kuwarto dahil iniiwasan ko si Tinyo.

Nalulungkot ako na ganito ang nangyayari sa amin ni Tinyo. Sa dinami dami ng aming pinagdaanan ay ito na ata ang pinakamatindi. Hindi ko napaghandaan. Nasobrahan kasi ako sa paghihiganti. Mahal ko si Tinyo pero tanging kapatid lang ang turing ko sa kanya.

Hindi ko alam kung bakit hindi ko mabuksan ang puso ko sa kahit kanino. Kahit kay Justin ay hindi ko masabing gusto ko siya dahil parang sarado na at ayaw ng tumibok. Siguro natrauma ako. Ewan. Kahit na kinikilig ako sa ginagawa ni Justin ay talaga hanggang doon lang iyon at wala na.

Umabot iyon ng ilang linggo. At kita ko sa kanyang mukhang ang laging malungkot at namumugto ang mata. Naawa ako pero hindi ko siya magawa kausapin dahil natatakot ako sa maaaring mangyari. Isang araw ay nagising ako sa sunod sunod na pagkatok ng aming katulong.

“Ano ba yan ang aga aga?” Ang inis kong sabi.

“Sir sensya na si Tinyo po naglayas?” Ang natatakot na sabi ng aming katulong.

“Ano!” Ang gulat kong sabi.

“Sir kakaalis lang po. Pinipigilan ko pero hindi nagpapigil.” Ang sabi pa rin ng katulong.

“Ano ba yan? Bakit niyo naman hinayaan? Pag may masamang mangyari doon. Sige sige..hahanapin ko.” Ang aligaga kong sabi.

Dali dali kong tinawagan si Justin para hanapin si Tinyo. Kinakabahan ako kung saan siya pupunta. Tinawagan ko ang lahat ng pwedeng tawagan pero walang nakakaalam ng kinaroroonan ni Tinyo.

Dumating si Justin at ng aalis na ay nakalimutan kong dalhin ang aking cellphone. Kaya ng makuha ko ang aking cellphone sa tabi ng picture ko at ni Tinyo na nasa side table ng kama ko. Aksidenteng nasagi ko ang picture ni TInyo.

“Ay shit!” Ang sabi ko at bigla akong kinabahan. Hindi ko alam kung bakit.

Sobrang alalang alala ako ng mga oras na iyon. Pag may mangyaring masama kay Tinyo ay hindi ko mapapatawad ang aking sarili. Sana lang talaga walang mangyaring masama sa kanya.

Habang sa kinaroroonan ni Tinyo. Pumunta ito sa Batangas pier. Pupunta muna siya ng Puerto galera para magpalipas ng sama ng loob. Doon muna siya pansamantala habang hindi pa alam kung saan pupunta.

Nasa loob na siya ng bangka at umalis na ang sasakyan papunta ng galera. Habang nasa biyahe sila ay biglang dumilim. Hindi nila inaasahan ang biglang pagbuhos ng malakas na ulan. Napatigil sila sa kalagitnaan ng biyahe nila. Tumigil ang makina nila ng di oras. Ng inaayos ay bilang umapoy. May dala pa naman doong gas tank ang isang pasahero kasama niya.

*BOOM*

Isang malakas na pagsabog ang naganap sa sinasakyan ni Tinyo.

“Talon dali!” Ang sabi ng isang pasahero. Bago pa man ang pagsabog.

Tumalon si Tinyo sa dagat. Maalon at madilim ang paligid niya. Maya maya ay may narinig siyang humihingi ng saklolo.

“Tulungan niyo ako..urkk..Tulong!!!” ang sumisigaw na sabi ng isang babae.

Nalulunod na ito. May live vest kasi siya, Hindi niya alam na may mga pasahero ang matigas ang ulo at isa na ang babaeng humihingi ng saklolo. Dali dali siyang pumunta sa kinaroroonan nito.

“Miss...sandali lang..hantayin mo ako.” Ang sabi ni Tinyo.

Nilangoy niya ito. Ng makalapit na ay hinubad niya na ang live vest at pinasuot niya ito. Humahangos siya. Tumatalsik na ang lakas ng alon sa kanila.

“Paano ka?” Ang sabi ng babaeng niligtas niya.

“Ok lang po ako. Marunong naman po akong lumangoy. Humawak ka po sa akin.” Ang sabi ni Tinyo.

Humawak siya sa balikat nito. Nilalangoy nila ang dagat.Wala silang makita. May nasasagi na silang debri ng nagkalat na bahagi ng bangkang sinakyan nila. Sunod sunod na malakas na alon ang humampas sa kanila.

“Wag kang bibitaw!” Ang sabi ni Tinyo sa babae.

“Hindi ko na kaya.” Ang sabi ng babae.

Sa isang iglap isang malakas na alon ang humapas sa kanila at hindi na nakayanan ng babae ang pagkapit kay Tinyo. Napabitiw siya. Nahablot ng babae ang kuwintas ni Tinyo na binigay sa kanya ng kapatid. Buti nahawakan ni Tinyo.

“Wag mo akong bibitawan please. Hindi ako marunong lumangoy.“ Ang sabi ng babae.

“Hindi! Basta wag kang bibitaw.” Ang sabi ni Tinyo.

Tumagal sila at nanghihina na pareho. Nanginginig na sila sa lamig at wala silang makitang rumerescue sa kanila.

“Pag na..ka..lig..tas ka ple..ase pa.ki..bi..gay ang ku.win..tas sa Ku..ya Oli..ver ko.” Ang habilin ni Tinyo. Nangingig na ito.

“Oo...” Ang nanginginig at naputol na sabi ng babae.

Hindi na natapos ang sasabihin ng babae na isang na namang malakas na alon ang humampas sa kanila. At may kasamang isang malaking kahoy na mukhang galing sa bangkang sinakyan nila.

“Sa likod mo!!” Ang sigaw ng babae kay Tinyo.Tumalikod ito. At sakto na papalapit na ang alon at kasama ang kahoy.

“Hindi!!!”Ang sigaw niya. Sabay bitaw sa kuwintas na hinahawakan nila pareho. Sinangga niya kasi ng kamay niya ang papalapit na kahoy. At sa sobrang lakas ng paghampas ay nawalan siya ng malay dahil sa natamaan siya sa ulo at inanod siya.

Sumisigaw ang babae ng tulong pero walang nakakarinig sa kanya. Hindi na rin niya makita si Tinyo. Kasi sobrang lakas ng alon at umuulan pa. Medyo tumagal pa siya ng may makita na siyang umiilaw sa hindi kalayuan. At dahil may pito ang live vest ni Tinyo ay sunod sunod siyang pumito hanggang sa makita na siya ng rescuer.

“Ayun dali!” Ang sabi ng isang rescuer.

Inalis na nila sa dagat ang babae. At ng maisampa na ang babae sa bangka at mabigyan ng tuwalya ay umiyak ito sa tindi ng nangyari sa kanya akala niya mamatay na siya.

“Mam may kasama po ba kayo?” Ang sabi ng rescuer.

“Meron ako kaso hindi ko siya kilala. Siya ang nagligtas sa akin kaso humampas ang malakas na alon at kasama ang malaking kahoy. Nawalan siya ng malay at inanod. Boss hanapin po natin siya!!” Ang naiiyak na sabi ng babae.

“Sige sige!!!” Ang sabi ng rescuer.

Hinanap na nila si Tinyo at inabot na sila ng gabi pero wala pa rin silang makita. Lumalakas ang alon. Kaya napagpasyahan na nilang bumalik at baka madisgrasya pa sila.

Samantala sa aking kinaroroonan ay hindi na ako mapakali sa pag-aalala. Masama na ang pakiramdam ko sa mga oras na iyon. Madilim na ng kami ay bumalik sa bahay. Inalalayan ako ni Justin na makapasok.

Binukasan ko ang TV sa sala. At ito ang bumungad sa akin.

Kakapasok lang po ng balitang ito. Isang pampasaherong bangka ang sumabog sa kalagitnaan ng biyahe papunta ng Puerto Galera. Nagkaroon ng mechanical failure ang bangka sa gitna ng biglaang pagbuhos ng ulan. Marami ang nawawala at kasalukuyang hinahanap ng mga rescuer. Antabayan niyo po maya maya ang iba pang balita kaugnay nito.

Ang balita ni Mike Enriquez. Hindi ko alam pero kinabahan ako sa balitang iyon. Kaya nag-antabay lang ako sa kasunod na balitang iyon. Kinuhanan ako ng tubig ni Justin para makapagpahinga ako. Maya maya ay bigla na namang nagsalita ang Broadcaster ng palabas tungkol sa balitang inulat niya.

Mike Enriquez:Kaugnay po sa naganap na pagsabog kani kanina lang. Narito po ang ulat ni Mariz Umali.

Mike, kakakuha lang namin ng mga listahan ng mga sakay na pasahero ng bangkang MV Dela Costa. Nasa inyo pong screen ang pangalan ng mga sakay na pasahero. Kung kakilala niyo po ang mga taong nakapaskil ay tumungo lamang sa Batangas pier para makumpirma ang mga ito.

Umiinom ako ng tubig ng biglang kong makita ang pangalan ni Tinyo. Nabitawan ko ang basong iniinom ko. At nagsimula ng tumulo ang aking luha.

“Ti..tinyo!!!” Ang bigla ko pagsigaw ng makita ang pangalan ng kapatid ko. Niyakap ako ni Justin.

‘Ssshhh..tahan na..Puntahan na lang natin ang Batangas Pier. Hindi pa tayo nakakasiguro na si Tinyo nga iyon.” Ang pagpapakalma ni Justin.

Wala na kaming inaksaya pang panahon. Dali dali kaming naglakbay papuntang Batangas Pier para tingnan at malaman kung si Tinyo iyon at kung buhay pa siya. Nakarating naman kami sa Batangas pier ng isa’t kalahating oras.

Pagdating namin ay nakumpirma ko si Tinyo nga iyon dahil sa sulat kamay niya. Hindi ako pwedeng magkamali dahil lagi kong tinitingnan ang gamit niya.

“Ju..justin..si Tinyo ito. Sulat kamay niya iyon. Hindi ako pwedeng magkamali.” Ang naiiyak kong sabi.

“Nasaan na po ang rescuer?” Ang dugtong ko.

“Sir nasa dagat na po sila. At kasalukuyang hinahanap ang mga pasehero. Hantayin na lang po natin.” Ang sabi ng isang coast guard doon. Nakaassign siya sa mga naghahanap ng kanilang kamag-anak. sHinintay namin ang pagbabalik ng mga rescuer.

“Pag may nangyaring masama kay Tinyo hinding hindi ko mapapatawad ang sarili ko.” Ang nakokonsensiya kong sabi. Umiiyak na ako habang kami ay naghihintay.

Madaling araw na ng bumalik ang pinakahuling rescuer. Isa isa ng binaba ang mga pasaherong kanilang narescue. Palinga linga ako sa kakatingin ng mga narescue. Lumapit na ako ng hindi ko makita si Tinyo.

“Sir sila lang po ba ang narescue niyo?” Ang pag-aalala kong sabi.

“Oo sir bakit hindi niyo pa po nakikita ang kamag anak niyo sa mga narescue namin?” Ang sabi ng rescuer.

“Sir wala po eh. Please pakihanap naman po. Baka nandoon pa siya.” Ang naiiyak ko ng sabi.

“Sir masyado na pong delikado ng mga oras na ito. Pagpaumagahin na lang po natin. Wala na po kaming makita pa at saka sobrang lakas ng ulan. Tinitiis na lang po namin. May isa po kasing kasamahan ang narescue namin ang nag iiyak din kasi hindi namin makita ang kasamang nagligtas sa kanya.” Ang mahabang paliwanag ng rescuer.

“Nasaan po ba ang babaeng iyon?” Ang tanong ko. Hindi ko alam kung anong pumasok sa akin at tinanong ko ang babae na sinasabi niya.

“Ayun o sir!” Ang turo niya sa isang babaeng nakaupo sa gilid namin at nanginginig at binabalutan ng tuwalya.

Lumapit ako. Habang papalapit na ako sa kanya ay napansin ko ang hawak nito. Hindi ako pwedeng magkamali dahil pinagawa ko iyon. Wala iyon dito sa Pilipinas. Hinablot ko ito.

“Akin na iyan!” Ang sabi ng babae sa ginawa kong paghablot.

“Asan na ang may ari nito?” Ang napasigaw kong sabi.

“Ki..lala..niyo ba ang may..ari niyan.” Ang nauutal na sabi niya.

“Oo Kapatid ko siya. Asan na siya?” Ang sabi ko.

“Siya ang tumulong sa akin. Inanod siya ng malakas na alon ng masapol siya ng isang kahoy galing sa bangka namin. Hindi na namin siya makita.” Ang naiiyak na sabi niya.

Nanlumo ako sa aking narinig. Pinuntahan ko ang mga rescuer na pababa na ng kanilang rescue boat.

“Sir please nagmamakaawa na ako sa inyo. Puntahan po natin ang kapatid ko. Please! Nandoon pa iyon kailangan niya po tayo” Ang pagmamakaawa ko kasabay ng paghawak ko ng damit ng isang rescuer.

“Sir pasensya na po. Tinigil na po namin ang aming pagrerescue at gagawin na lang po namin ito pag nagumaga na. Mahirap na po baka kami po ang maaksidente.” Ang sabi ng isang rescuer.

“Sir..sige na po. Nagmamakaawa na po ako. Kahit ako na lang po. Babayaran ko po kayo. Please buhay pa iyon kapatid ko nararamdaman ko. Please puntahan po natin siya.” Ang pagmamakaawa ko at umiiyak na sabi ko.

“Pasensya na po talaga Sir.” Ang sabi ng rescuer. At tinanggal ang aking kamay sa damit niya.

Pupuntahan ko sana ang rescue boat ng pigilan ako ng mga rescuer at ni Justin.

“Bitawan niyo ako. Kailangan kong makita si Tinyo. Buhay pa siya! Buhay pa siya!” Ang naiiyak at nagwawala kong sabi sa kanila. Niyakap ako ni Justin.

“Oliver tama na..tama na..” Ang naaawang sabi niya sa akin.

“Justin tulungan mo ako please. Hanapin natin si Tinyo. Buhay pa siya! Kung hahanapin natin siya ngayon please!” Ang naiiyak kong sabi.

“Tama ang rescuer. Delikado na ang maglayag pa. Makakasama sa atin iyon. Pag umaga na saka tayo maghanap ulit. Sasasama tayo sa paghahanap.” Ang pangungumbinsi ni Justin.

Wala na akong nagawa kundi ang sumang ayon. Masakit man na baka huli na pero nananalig ako na mabubuhay pa rin si Tinyo. Pinuntahan ko ang babaeng nirescue niya.

“Sir pasensya na. Pinabibigay sa akin ng tumulong sa akin. Kayo po ba ang Kuya Oliver niya?” Ang naiiyak na sabi niya.

“Oo!” Ang sabi ko. Doon ako nanghina kasi nakumpirma ko nga talaga na si Tinyo ang may-ari ng kuwintas.

Binigay niya sa akin ang kuwintas ni Tinyo. At doon na ako nag iiyak at nanghina. Niyakap ako ni Justin. Ang sakit sakit kasi naghiwalay kaming masama ang loob sa isa’t isa. Hindi ko man lang siya nakausap. Hindi ko man lang siya napigilan. Hindi sana mangyayari ito.

Nagagalit ako sa aking sarili. Gusto kong sisihin ang sarili ko sa nangyari kay Tinyo. Kung hinayaan ko lang siya sa gusto niya hindi sana kami humantong sa ganito. Pero hindi ko talaga kayang mahalin na mas higit pa sa isang kapatid siya. Kapatid lang ang turing ko sa kanya.

Ng mag umaga na ay wala na kaming inaksayang panahon. Hinanap namin si Tinyo pero bigo kami. Wala kaming Tinyo na naabutan sa dagat. Araw araw kaming naghahanap at nagbabakasakali. Kahit sa mga karatig na probinsiya ay hinanap namin si Tinyo. Ngunit wala kaming nakitang katawan niya.

Hindi kami nagsasawa sa kakahanap kay Tinyo. Nararamdaman kong buhay pa rin siya. Kahit wala kaming kaugnayan sa isa’t isa dahil may nagsasabi sa akin na buhay pa ito. At hindi niya ako iiwan gaya ng pangako namin sa isa’t isa na lagi akong nasa tabi niya.

“Sir tara doon tayo!” Ang sabi ko.

Kasalukuyan kaming nasa dagat at nakasakay ng rescuer. Binabayaran ko ang mga rescuer kapalit ng paghahanap kay Tinyo. Wala akong pakialam kung maubos ang pero ko mahanap ko lang si Tinyo. Hinding hindi ko na siyang pakakawalan pa pag nakita ko siya.

“Tinyo please magpakita ka na. Alam kong buhay ka. Hindi ako magagalit sa iyo pag bumalik ka.“ Ang sabi ko sa aking sarili.

“Oliver mag iisang buwan na tayong naghahanap. Hindi pa rin natin nakikita si Tinyo.” Ang nawawalan na ng pag-asang sabi ni Justin.

“Buhay siya Justin nararamdaman ko. Hanapin lang natin siya. Hindi akong magsasawang hanapin siya. Andyan lang siya.” Ang naiiyak kong sabi. At niyakap na ako ni Justin.

“Hindi naman sa wala na akong pag-asa pero kung buhay siya dapat ay matagal na natin siyang nakita.“ Ang sabi ni Justin. Napaharap ako sa kanya.

“Sa sinasabi mong iyan parang mo na ring sinabing patay siya. Hindi siya patay! Tandaan mo iyan. Wag na wag ka ng magsasalita ng ganyan.” Ang pagalit kong sabi sa kanya.

“Sorry na!” Ang pagpapaumanhin niya sa akin.

Alam kong tama naman si Justin. Pero hindi ako pwedeng magkamali sa aking kutob. Alam kong buhay pa siya at hindi pa patay. Nararamdaman ko iyon base sa tibok ng puso ko. Alam kong nandiyan lang siya sa tabi tabi. Makikita rin namin siya. Hindi ako nawawalan ng pag-asa. Kahit na anong mangyari ay gagawin ko ang lahat lahat ng aking makakaya para mahanap lang siya. Ngayon ko lang ito sasabihin.

“Tinyo mahal din kita. Ayoko lang kasing masaktan. Ngayon ko lang narealized na ikaw talaga ang gusto ko. Ikaw ang nagpapasaya sa akin. Ikaw ang buhay ko. Kaya sana mabuhay ka. Please!” Ang sabi ko sa isip ko at umiyak ako. Niyakap lang ako ni Justin. 

______________________________________________ 

Abangan ang napipintong pagtatapos ng aking serye. Maraming kaabang abang ang mangyayari. At may EPILOGUE po ito. Ito ang mga sunod na update ko.

1/29/12- The UNEXPECTED ENDING

1/31/12- The EXCITING EPILOGUE